- In Nederland ligt de nadruk op het reguleren van huurprijzen, maar andere essentiële huurdersrechten blijven onderbelicht.
- Internationale vergelijking laat zien dat toezicht op de staat van huurwoningen in Nederland minimaal is.
- Deze eenzijdige benadering ondermijnt zowel huurdersbelangen als duurzame investeringen van verhuurders.
“Nederland richt zich op huurprijsregulering ten koste van andere huurdersrechten, met averechts werkende gevolgen voor zowel verhuurders als huurders”, schreef Senay Boztas, journalist voor onder andere The Guardian, The Spectator eerder in het Financieele Dagblad. Waarom eigenlijk?
De Nederlandse huurmarkt staat bekend om haar scherpe prijsregulering, met recente wetgeving zoals de Wet betaalbare huur als prominent voorbeeld.
Terwijl deze regelgeving bedoeld is om huren betaalbaar te houden, blijkt dat het in praktijk weinig bijdraagt aan de algehele woonkwaliteit, ziet Boztas.
Brandveiligheid, onderhoud en fundamentele voorzieningen worden zelden gecontroleerd. In tegenstelling tot landen als het Verenigd Koninkrijk, kent Nederland geen verplicht register voor verhuurders en ontbreekt structureel toezicht op elementaire woonomstandigheden.
Onvrede bij beleggers maskeert structurele problemen
Tegelijkertijd klinkt luid protest uit de hoek van particuliere verhuurders. Zij ervaren de overheidsmaatregelen als vijandig en vrezen voor hun rendement. Dit sentiment wordt breed uitgedragen op sociale media en in het publieke debat.
Echter, ondanks de afname in woningbezit door particuliere beleggers, blijft het totale aantal huurwoningen door institutionele investeringen redelijk stabiel. Het gevoel van ‘weggepest worden’ maskeert de realiteit, vindt Boztas: structurele controle ontbreekt, en dat werkt uitbuiting in de hand.
Een blik over de grens toont hoe het anders kan. In landen zoals het VK zijn niet alleen belastingvoordelen gekoppeld aan verantwoord verhuurbeheer, maar worden ook huurders beter beschermd door actieve controlemechanismen.
Professionalisering van verhuurbeheer leidt tot hogere basiskwaliteit van woningen, eerlijke borgafhandeling en snellere reparaties.
Structurele hervorming vereist bredere blik
De Nederlandse woningmarkt is in de kern ongelijk ingericht: fiscale prikkels stimuleren winstmaximalisatie, maar ontmoedigen langetermijninvesteringen in woningkwaliteit, ziet Boztas.
Bovendien is de WOZ-systematiek gebrekkig als uitgangspunt voor belastingheffing en draagt het volgens hem bij aan prijsopdrijving.
“Fatsoenlijke huurwoningen en stabiele, betrouwbare winsten zijn in het belang van huurders en verhuurders”.
Is dit alles een knuppel in het hoenderhok, of een wake-up call dat Nederland echt verschilt van andere landen?