- Kamala Harris heeft een voorstel ingediend voor federale huurregulering, vergelijkbaar met de recente uitbreiding van de Nederlandse huurprijscontrole.
- In Nederland leidt de grootschalige huurregulering tot een afname van het aantal huurwoningen, omdat verhuurders hun panden verkopen.
- Het Nederlandse model toont aan dat huurregulering woningtekorten kan verergeren en huurders uiteindelijk dupeert in plaats van beschermt.
Kamala Harris, de Amerikaanse vicepresident, heeft recent een voorstel gedaan om de huurprijzen in de Verenigde Staten aan banden te leggen via federale huurregulering.
Dit zou volgens haar een oplossing kunnen bieden voor de torenhoge woonkosten in het land.
Een vergelijkbare aanpak is in Nederland ingevoerd, waar sinds juli 2023 bijna 96% van alle huurwoningen onder huurprijsregulering valt. De resultaten hiervan zouden echter juist als waarschuwing kunnen dienen voor de VS, zo schrijft Reason.com.
Uit een rapport van Bloomberg bleek dat de Nederlandse aanpak een averechts effect heeft. Verhuurders verkopen massaal hun panden en verlaten de huurmarkt. Dit leidt tot een afname van het aantal beschikbare huurwoningen, waardoor huurders worden gedwongen om een van de weinige vrije sector woningen te vinden, of de oververhitte koopmarkt te betreden. Het resultaat: stijgende prijzen en een toenemend tekort aan beschikbare woonruimte.
Verwachte gevolgen van huurregulering
Economische literatuur is duidelijk: wanneer huurprijzen kunstmatig laag worden gehouden door regulering, ontstaat er een tekort aan huurwoningen. In Nederland zien we dit nu ook in de praktijk. Waar de intentie van de wetgeving was om huurders te beschermen tegen torenhoge huurprijzen, zorgt het beleid er juist voor dat de verhuurders de markt verlaten, wat de problemen verergert.
Een van de argumenten voor huurregulering is dat het stabiliteit biedt aan huurders. Door plotselinge en onbetaalbare huurverhogingen te voorkomen, kunnen huurders langer in hun woning blijven. Maar in Nederland gebeurt nu precies het tegenovergestelde: huurders worden gedwongen hun betaalbare woning te verlaten omdat verhuurders hun panden verkopen.
Deze “pro-verdringing” effecten laten zien dat huurregulering niet altijd de gewenste stabiliteit biedt.
Hoe het níet moet
Voorstanders van huurregulering suggereren vaak dat verdere of strengere maatregelen de problemen kunnen oplossen. Echter, dit leidt slechts tot andere uitdagingen. Bij het toepassen van huurregulering op nieuwbouwprojecten, lopen ontwikkelaars terughoudender te worden met het bouwen van nieuwe huurwoningen.
Wordt de regulering toegepast op bestaande huurwoningen, dan verlaten verhuurders de markt. Als je vervolgens verhuurders verbiedt om hun woningen van de markt te halen, neemt de kwaliteit van de huisvesting af door een gebrek aan onderhoud en herontwikkeling.
Voor Amerikaanse beleidsmakers, zoals Kamala Harris, zou het Nederlandse huurbeleid een duidelijk voorbeeld moeten zijn van hoe het níet moet. In plaats van verder te reguleren, zou de focus moeten liggen op het vergroten van het aanbod, bijvoorbeeld door het versoepelen van bouwvoorschriften en het stimuleren van nieuwe woningbouw.