- De Woonbond positioneert zich als belangenbehartiger van huurders en woningzoekenden, maar schiet tekort in het effectief beschermen van deze belangen, vooral gezien de gevolgen van de Wet Betaalbare Huur.
- De door de bond gesteunde maatregelen leiden tot een afname van het huuraanbod, doordat verhuurders hun woningen vaker verkopen in plaats van verhuren.
- De Woonbond wordt verder bekritiseerd vanwege zijn financiële afhankelijkheid van subsidies en hoge salarissen.
De Woonbond presenteert zichzelf als dé belangenbehartiger van huurders en woningzoekenden in Nederland, met als belangrijkste doel het waarborgen van betaalbare huren, voldoende woningen en leefbare buurten. Ze claimen op te komen voor de belangen van degenen die op zoek zijn naar een woning en zetten zich in tegen de wooncrisis door politieke lobby, ondersteuning van huurdersorganisaties, en het organiseren van acties.
Echter, ondanks deze nobele doelstellingen, lijkt de Woonbond in de praktijk tekort te schieten, vooral waar het gaat om het daadwerkelijk behartigen van de belangen van woningzoekenden. Dit wordt extra pijnlijk duidelijk in het licht van recente beleidsmaatregelen zoals de door de bond zelf gesteunde Wet Betaalbare Huur.
Experts hebben herhaaldelijk gewaarschuwd dat dergelijke maatregelen het aanbod van huurwoningen zouden verkleinen, en deze voorspellingen zijn inmiddels uitgekomen. Desondanks bleef de bond voorstander.
Verhuurders kiezen er steeds vaker voor om hun woningen te verkopen in plaats van ze te verhuren, wat leidt tot een afname van het beschikbare huuraanbod.
Lastig om eigen doelstellingen te realiseren
Daarnaast bekritiseert de Woonbond zelf het gebrek aan ambitie in de huidige coalitieakkoorden om de wooncrisis echt aan te pakken, wat resulteert in hogere huren en een vermindering van nieuwbouw van sociale huurwoningen.
Een ander punt van zorg is de afhankelijkheid van subsidies, voornamelijk afkomstig van het Ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties (BZK).
Deze financiële afhankelijkheid, in combinatie met het feit dat medewerkers van de Woonbond een gemiddeld salaris van €87.000 ontvangen, werpt vragen op over de mate waarin de Woonbond werkelijk onafhankelijk is en de belangen van woningzoekenden vooropstelt boven hun eigen financiële belangen.
In conclusie kan gesteld worden dat de Woonbond niet alleen tekortschiet in het realiseren van hun eigen doelstellingen, maar ook dat dit falen werd voorspeld en nu bewaarheid wordt. De belangen van woningzoekenden lijken in de praktijk niet de prioriteit te krijgen die ze verdienen, ondanks de retoriek van de Woonbond.