- Woningdelen biedt een oplossing voor het tekort aan woonruimte door bestaande woningen beter te benutten.
- Gemeenten en woningcorporaties passen strategieën toe zoals het optoppen en splitsen van woningen.
- Ondanks voordelen zijn er juridische en beleidsmatige uitdagingen die woningdelen bemoeilijken.
De vraag naar woningen in Nederland overstijgt het aanbod aanzienlijk, vooral vanwege de groeiende behoefte aan kleinere appartementen en eengezinswoningen.
Bouwplannen blijven achter, waardoor gemeenten en woningcorporaties naarstig op zoek zijn naar alternatieve oplossingen om de duizenden wachtenden op een sociale huurwoning tegemoet te komen. Een van deze oplossingen is woningdelen, waarbij grotere woningen worden verhuurd aan meerdere alleenstaanden.
Het gaat hierbij niet om splitsen van woonruimte, maar om een contractvorm waarbij meerdere personen één woning delen. Uiteindelijk lijkt dit dus het meest op een vorm van kamerverhuur.
Woningdelen: efficiënt en kostenbesparend
Marit Lüschen, onderzoeker bij het Instituut voor Publieke Waarden (IPW), benadrukt in het Financieele Dagblad de potentie van woningdelen. Ze ziet het als een belangrijke kortetermijnoplossing voor de woningcrisis. Lüschen schat dat woningcorporaties via woningdelen in 2030 zeker 51.000 extra woningen kunnen realiseren.
Dit is gebaseerd op de huidige aanpak van de Nijmeegse corporatie Talis, die jaarlijks ongeveer vijftig woningen geschikt maakt voor woningdelen.
Eerder stelde het Europees statistiekbureau Eurostat dat Nederland een van de hoogste percentages ‘onderbewoning’ heeft. Ongeveer 61% van de Nederlanders woont in te ruime woningen, wat potentieel biedt voor woningdelen. Bij woningcorporaties, waar iets meer dan de helft van de 2,1 miljoen sociale huurwoningen wordt verhuurd aan eenpersoonshuishoudens, is dit vooral relevant.
Uitdagingen en belemmeringen
Ondanks de voordelen verloopt het omkatten van de woningvoorraad moeizaam. Ronald Leushuis, bestuursvoorzitter van Talis noemt de weerstand binnen zijn organisatie en de belemmeringen door het Nederlandse woningbeleid, dat sterk gericht is op individualisering.
Gemeentelijke verordeningen en regelgeving rondom huurtoeslagen en uitkeringen vormen obstakels. Bijvoorbeeld, als woningdelers worden gezien als een gezamenlijk huishouden, kunnen uitkeringen worden gekort.
Daarnaast speelt de contractvorm een rol. Terwijl Talis werkt met individuele huurcontracten, bieden andere corporaties het zogeheten friends-contract aan, waarbij meerdere singles één gezamenlijk huurcontract hebben.
Deze vorm wordt vaak toegepast in de vrije sector, maar lokale regelgeving kan het delen van woningen bemoeilijken.
Ondanks juridische en beleidsmatige uitdagingen, blijft woningdelen een waardevolle strategie om de druk op de woningmarkt te verlichten en meer mensen van betaalbare woonruimte te voorzien.